psie opowieści

[Pasażerka]

ja jak się urodziłam to stałam się znienawidzonym stworzeniem odbierającym zainteresowanie ludzi przez swojego pierwszego psa, mieszankę wilczarza irlandzkiego z czymś włochatym, Cezarem. izolowanie nas w różnych pokojach trwało spokojnie przez pierwsze kilka miesięcy, aż któregoś dnia mama nie dopilnowała i pies się wkradł do mojego pokoju. w wizjach ponoć byłam już pożarta przez Cezara, a w rzeczywistości okazało się, że byłam sumiennie wylizywana. od tej pory pies był już mój, nikogo innego i to dzięki niemu nauczyłam się chodzić

jak miałam 3 lata to Cezar niestety odszedł, na moje pytanie kiedy będziemy mieć nowego pieska mama odpowiedziała jak pójdę do szkoły. pytań więcej nie było, ale w lato przed moim pójściem do szkoły ni z gruchy ni z pietruchy wyskoczyłam z pytaniem kiedy w końcu dostanę pieska. no więc trzeba było pieska załatwić i pojawiła się Cedra, polski owczarek nizinny, o którym pisać mogłabym godzinami co to stworzenie wyprawiało

zdjęć nie wrzucę, bo nie mam na laptopie, ale jak kiedyś będę w domu rodzinnym to zeskanuję, bo jest co pokazywać.

Cedra przeżyła ze mną szkołę od początku aż do wyników przyjęcia na studia, po czym odeszła, nie przeżyła operacji nowotworu przepony
potem jeszcze na pierwszym roku studiów, gdy mieszkałam na stancji dostałam od przyjaciółki szczeniaka, jakiegoś kundelka, ale pod moją nieobecność Czekolada została bez mojej zgody oddana do schroniska przez mojego ówczesnego faceta i jego siostrę, z którymi mieszkałam... psiaka znaleźć mi się nie udało, za to czyn faceta był już końcem naszego związku.